elis ve grkn

konuşuyor insanlar
susuyor insanlar
aynı görüntüyü tekrar
masum bir çocuğun tenine değer gibi
sarıyor gri elleriyle
dönüşü mümkün olmayan o saatler

uzak sıradağların ardında
bir güneş
sanki her gün geçtiği yörüngeden
usanmış gibi
dönüyor kendine
yani bu yaşlı dünyanın rengine

nereye baksam
mavi bir kuş görmüşümdür hep
bir arkaik kumaş gibi
kaplamışımdır her yeri
yani uzaklara
kentin siyanür alan fahişeleriyle birlikte
uzaklara gitmişimdir
ay orada mavidir
denizdir
suskundur